Δοκιμάζω ένα κρασί σημαίνει ότι το συγκρίνω ποιοτικά με τα άλλα κρασιά. Για να γίνει αυτό, πρέπει να γνωρίζω την τεχνική της γευσιγνωσίας, να αντιλαμβάνομαι τα στοιχεία που συνθέτουν το ποιοτικό δυναμικό ενός κρασιού και, τέλος, να έχω στη γευστική μου μνήμη τα χαρακτηριστικά όσο το δυνατόν περισσότερων κρασιών και ιδιαίτερα αυτών που θεωρούνται σε παγκόσμιο επίπεδο ως υψηλής ποιότητας.
Η γευσιγνωσία περιλαμβάνει την περιγραφή του χρώματος, του αρώματος από τη μύτη και στη συνέχεια από το στόμα, της γεύσης και, τέλος, της αρωματικής αίσθησης που αφήνει όταν πια δεν υπάρχει στο στόμα. Η έννοια της ποιότητας είναι θέμα αισθητικής και γι' αυτό είναι κάτι το οποίο μεταβάλλεται με το πέρασμα των αιώνων και είναι δύσκολο να περιγραφεί. Πολύ σύντομα μπορούμε να πούμε ότι η ποιότητα ενός κρασιού είναι συνάρτηση της έντασης και πολυπλοκότητας του αρώματος, του γευστικού πλούτου στο στόμα και της μεγάλης αρωματικής διάρκειας.
Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΑΣΗΣ
Η παρατήρηση του χρώματος και της ακριβούς χροιάς του κρασιού γίνεται τοποθετώντας το σε ένα ποτήρι που το κρατάμε γυρτό μπροστά σε μια λευκή επιφάνεια. Καθαρός και δυνατός φωτισμός είναι απαραίτητος. Ένα «λευκό» κρασί, που αφήνει να ξεφύγουν από το σώμα του πρασινωπές ανακλάσεις, δείχνει ότι είναι νεανικό και έχει αποφύγει κάθε είδους οξείδωση. Η ένταση του κίτρινου είναι ένδειξη της ωριμότητας, της ηλικίας, του γευστικού πλούτου και της παραμονής του κρασιού στο βαρέλι. Το χρώμα είναι επίσης πολύτιμος οδηγός και για τον προσδιορισμό της ηλικίας των κόκκινων κρασιών. Μπλε αποχρώσεις είναι δείγμα πολύ νέου κρασιού. Κεραμιδί και καστανές αποχρώσεις δείχνουν γήρανση, που είναι πιο προχωρημένη όσο είναι πιο μεγάλο το ποσοστό τους. Η διαύγεια ενός κρασιού θεωρείται αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ποιότητά του.
Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΟΣΦΡΗΣΗΣ
Το άρωμα ενός κρασιού διακρίνεται σε πρωτογενές, το οποίο προέρχεται από αρωματικές ουσίες που περιέχει το σταφύλι, και σε δευτερογενές, το οποίο εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της ζύμωσης, όταν οι ζύμες μετατρέπουν το σάκχαρο του γλεύκους σε αλκοόλη, δημιουργώντας ταυτόχρονα αρωματικές ενώσεις. Υπάρχουν ακόμα το τριτογενές άρωμα και το μπουκέτο, που αναπτύσσονται αργότερα, κατά την ωρίμανση και παλαίωση του κρασιού.
Ο δοκιμαστής οφείλει να μυρίσει το κρασί, πριν το βάλει στο στόμα του. Γι' αυτό χρησιμοποιεί την απευθείας γραμμή όσφρησης μέσω της μύτης. Πρόκειται για τη ρινική όσφρηση ή άμεση γραμμή όσφρησης, που δίνει το αίσθημα του αρώματος στη μύτη.
Η ανακίνηση του κρασιού μέσα στο ποτήρι της δοκιμασίας ελευθερώνει περισσότερες οσμές και αυξάνει την αρωματική αίσθηση, επιτρέποντας συγχρόνως να εμφανίζονται και νέες οσμές που αφορούν «βαρύτερα» αρωματικά συστατικά. Η αίσθηση που αντιλαμβανόμαστε όταν το κρασί βρίσκεται μέσα στο στόμα δεν αφορά μόνο τη γεύση. Συμμετέχει σε μεγάλο μέρος σε αυτήν και το άρωμα, που γίνεται αντιληπτό από τη γραμμή στόμα-κέντρο όσφρησης (ή έμμεση γραμμή όσφρησης ή άρωμα του στόματος). Ο δοκιμαστής προσπαθεί να διακρίνει την ένταση της μυρωδιάς και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Με μια προσεκτική εξέταση μπορούμε να αναγνωρίσουμε μέσα στο αρωματικό σύνολο κάποιο άρωμα που θυμίζει μια γνωστή μυρωδιά ενός λουλουδιού ή κάποιου φρούτου, τη μυρωδιά ενός ξηρού καρπού ή ξύλου.
Ένα καλό κρασί πρέπει να έχει ταυτόχρονα έντονο, φινετσάτο και πολύπλοκο αρωματικό χαρακτήρα.
Βασική προϋπόθεση ενός καλού κρασιού είναι η έλλειψη οσμών ξένων προς το κρασί. Τέτοια είναι η αίσθηση του θειώδους ανυδρίτη (συντηρητικό του κρασιού), που η περίσσειά του, εκτός από τα άμεσα φαινόμενα του ερεθισμού, «σβήνει» ένα μεγάλο μέρος από τα αρώματα του κρασιού. Τα αρώματα οξείδωσης (θυμίζουν κομμένο μήλο), υδρόθειο (χαλασμένο αβγό), μούχλας κλπ., είναι οσμές που σηματοδοτούν ένα μέτριο ή κακό κρασί. Στα ξινισμένα κρασιά (από δραστηριοποίηση των βακτηρίων της οξικής ζύμωσης) έχουμε άφθονο οξικό οξύ (αρώματα ξιδιού), που μαζί με τον οξικό αιθυλεστέρα που παράγεται (θυμίζει κόλλα στικ) σκεπάζει τα υπόλοιπα αρώματα, και βέβαια στην περίπτωση αυτή το κρασί «δεν πίνεται».
Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ
Το κρασί μπορεί να θεωρηθεί ως ένα διάλυμα νερού-αλκοόλης, που περιέχει οξέα, άλατα, φαινολικές ενώσεις (ταννίνες και ανθοκυάνες), σάκχαρα, εστέρες και ένα άλλο πλήθος συστατικών. Καθένα από τα συστατικά αυτά έχει γεύση που αντιστοιχεί σε μια από τις τέσσερις στοιχειώδεις γεύσεις.
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η βάση της γευστικής ισορροπίας στο κρασί είναι η ισορροπία δύο ομάδων γεύσης. Από τη μια, τα συστατικά με γλυκιά γεύση (αλκοόλ, σάκχαρα), και από την άλλη τα οξέα και οι ταννίνες που αντιπροσωπεύουν τις ξινές και πικρές γεύσεις. Στα συστατικά του κρασιού με ξινή γεύση μπορούμε να προσθέσουμε και το διοξείδιο του άνθρακα. Μια μικρή ποσότητα CO2 δίνει μια δροσερή, νευρώδη γεύση. Σε μεγαλύτερη συγκέντρωση γίνεται αντιληπτό από το τσίμπημα, μούδιασμα, που προκαλεί στο έξω άκρο της γλώσσας.
Αναφερόμενοι στη στυφή αίσθηση, που κατά κύριο λόγο εμφανίζεται στα κόκκινα κρασιά, μπορούμε να πούμε τα εξής: Το κόκκινο κρασί περιέχει φαινολικές ενώσεις. Μια ομάδα από αυτές είναι οι ταννίνες, που έχουν πικρή γεύση και συγχρόνως δίνουν τη στυφίλα στα κρασιά που τις περιέχουν. Η στυφίλα είναι αποτέλεσμα μιας χημικής αντίδρασης που προκαλείται από τη συγκόλληση των ταννινών με τις πρωτεΐνες του σάλιου. Οι φαινολικές ουσίες προέρχονται από τα στερεά μέρη του φλοιού της ρώγας, από το τσαμπί και από τα κουκούτσια. Είναι υπεύθυνες (κυρίως στα κόκκινα) για τη διαφορά της γευστικής ποιότητας μεταξύ δύο κρασιών.
Οι ταννίνες του κρασιού δεν έχουν όλες την ίδια χημική σύνθεση. Σε ένα κόκκινο κρασί ποιότητας, οι ταννίνες είναι μαλακές και ευλύγιστες και συμβάλλουν στον πλούσιο ταννικό χαρακτήρα, τον όγκο και το σώμα του. Αντίθετα, σε ένα άλλο κρασί η ύπαρξη ταννινών κακής ποιότητας (στυφών και επιθετικών) καταστρέφει κάθε γευστικό χαρακτήρα και το υποβιβάζει ποιοτικά. Η παλαίωση του κρασιού, τροποποιώντας τον πολυμερισμό των ταννινών, βελτιώνει το γευστικό χαρακτήρα τους, είτε επειδή τις μετατρέπει σε περισσότερο μαλακές, είτε επειδή τις καταβυθίζει. Έτσι, αν το κρασί προσφέρεται για παλαίωση, αναβαθμίζεται ποιοτικά.
H OΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΓΕΥΣΙΓΝΩΣΙΑΣ
Ο χώρος της δοκιμασίας πρέπει να είναι ευχάριστος, απλός. Πρέπει ακόμη να βρίσκεται μακριά από κάθε θόρυβο, καλά προφυλαγμένος από κάθε οσμή, και να αερίζεται. Ο φωτισμός πρέπει να είναι φυσικός ή να χρησιμοποιούνται λάμπες που επιτυγχάνουν καλή απομίμηση του φυσικού φωτός. Η πιο κατάλληλη ώρα είναι ανάμεσα στις 10-12 το πρωί, απαραίτητα πριν από το μεσημεριανό φαγητό. Δεν πρέπει να έχουμε φάει οτιδήποτε. Πρέπει να έχουμε ελαφριά πείνα. Κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας δεν τρώμε τίποτα, εκτός από λίγο ψωμί ή φρυγανιά για να καθαρίσουμε τη στοματική κοιλότητα.
Βασική σημασία έχει η θερμοκρασία του δείγματος που πρόκειται να δοκιμάσουμε. Η περιεκτικότητα σε ταννίνες είναι κυρίως αυτό που καθορίζει τη θερμοκρασία του κρασιού που πρέπει να εκτιμήσουμε οργανοληπτικά (ή ακόμα να πιούμε). Όσο αυξάνεται η θερμοκρασία τόσο ελαττώνεται η στυφίλα των ταννινών και γι' αυτό και τα κόκκινα κρασιά δοκιμάζονται (και πίνονται) σε υψηλότερες θερμοκρασίες απ' ό,τι τα άσπρα. Στις χαμηλές θερμοκρασίες, αντίθετα, έχουμε μια μικρή ελάττωση του αρώματος, η οποία οφείλεται στην αδυναμία των πιο βαριών οσμηρών συστατικών να εξατμιστούν και να γίνουν αντιληπτά. Γι' αυτό και όταν θέλουμε να εξετάσουμε τον αρωματικό χαρακτήρα ενός κρασιού και να ανακαλύψουμε τις αρνητικές του ιδιότητες, πρέπει να έχουμε το δείγμα σε πιο μεγάλες θερμοκρασίες. Ένα άσπρο κρασί συνήθως δοκιμάζεται στους 14°C (και πίνεται στους 11°C). Ένα κόκκινο δοκιμάζεται στους 19-20°C, ανάλογα με το πόσο στυφό είναι (και πίνεται στους 17°C, οπότε λέμε ότι πίνεται σε θερμοκρασία δωματίου).
Για τις ανάγκες της δοκιμασίας χρησιμοποιείται ποτήρι σε σχήμα τουλίπας. Τα προτερήματα αυτού είναι δύο. Το πόδι του επιτρέπει εύκολο πιάσιμο, με τρόπο που να μην κρύβει τη θέα ως προς το περιεχόμενο. Επιτρέπει συγχρόνως την άνετη περιστροφή του σε κυκλική ανάδευση, όπως χρειάζεται να γίνει στο στάδιο της καταγραφής του αρώματος μετά την ανακίνηση. Κατά δεύτερο και κυριότερο λόγο, το σχήμα του επιτρέπει τον εμπλουτισμό με οσμηρά συστατικά του χώρου του ποτηριού που μένει κενός, άρα διευκολύνει την καλύτερη «σύλληψη» του αρώματος από τα οσφρητικά αισθητήρια.
Αναρτήθηκε από τον Sommelier
Γευσιγνωσία...
Κρασί και Υγεία...
Οίνος ευφραίνει καρδία . . . και όχι μόνο.
Η θερμιδική αξία ενός κρασιού που έχει 12,2% αιθυλικής αλκοόλης ανέρχεται σε 85 Kcal ανά 100ml. Το κρασί (και ιδιαίτερα το κόκκινο) είναι αναπόσπαστο στοιχείο της Μεσογειακής Διατροφής και χάρη στις ουσίες, που περιέχει, επιδρά στην εύρυθμη λειτουργία των συστημάτων του ανθρώπινου οργανισμού.
Το κόκκινο κρασί περιέχει 5 διαφορετικές ουσίες με αντιοξειδωτική δράση (gallic acid, tannic acid, morin, quercetin, rutin), οι οποίες βρίσκονται και στα φρούτα, τα λαχανικά και το τσάι. Οι ουσίες αυτές ανήκουν στην ευρύτερη οικογένεια των πολυφαινολών. Οι πολυφαινόλες φέρονται να είναι ικανές να καταστείλουν τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων του καρκίνου του προστάτη και ακόμη να προκαλούν στα καρκινικά αυτά κύτταρα το μηχανισμό της απόπτωσης. Το φαινόμενο της απόπτωσης είναι η φυσική οδός που ακολουθούν όλα τα κανονικά κύτταρα που τα οδηγεί στο θάνατο. Τα σημαντικά αυτά ευρήματα προήλθαν από εργαστήριο της Μαδρίτης. Οι ερευνητές έβαλαν κάτω από συνθήκες εργαστηρίου, κύτταρα καρκίνου του προστάτη να αναπτυχθούν μαζί με κάθε μια από τις 5 διαφορετικές πολυφαινόλες. Οι ουσίες αυτές στο εργαστήριο, κατέστελλαν τον καρκίνο του προστάτη και προκαλούσαν την απόπτωση.
Επιπρόσθετα, το κόκκινο κρασί φαίνεται να συμβάλλει στην καλή λειτουργία του νευρικού συστήματος. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει λόγω της ύπαρξης μιας αντιοξειδωτικής ουσίας της ρεσβερατρόλης. Αυτή η ουσία μπορεί να προσφέρει προστασία στους νευρώνες και να προφυλάσσει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Ευρήματα Ελβετών ερευνητών έδειξαν ότι η ρεσβερατρόλη βοηθά τα κύτταρα να επιβιώσουν από το οξειδωτικό στρες, στρες το οποίο υφίστανται τα νευρικά κύτταρα σε συνθήκες κατά τις οποίες εμφανίζεται η νόσος του Αλτσχαίμερ. Η ρεσβερατρόλη συμβάλλει στην αύξηση της δράσης της γλουταθειόνης μέσα στα κύτταρα. Η γλουταθειόνη είναι πρωτεΐνη που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εξουδετέρωση των επικίνδυνων οξειδωτικών ουσιών. Βέβαια, η κατανάλωση του κρασιού θα πρέπει να είναι μέτρια, δηλαδή 1-2 ποτήρια κρασί ημερησίως, για να έχει το κρασί προστατευτική δράση για τον εγκέφαλο. Αυξημένη κατανάλωση οίνου μπορεί να ασκεί τοξική δράση στα νευρικά κύτταρα, λόγω της περιεκτικότητας του σε αλκοόλη.
Όλες αυτές οι αντιοξειδωτικές ουσίες βοηθούν και στην καλή λειτουργία της καρδιάς και του κυκλοφορικού συστήματος. Το κρασί βοηθάει στην μείωση της αρτηριακής υπέρτασης και στην αύξηση της καλής χοληστερόλης. Η ρεσβερατρόλη του οίνου μειώνει τα επίπεδα της ομοκυστείνης, η οποία υπάρχει σε υψηλά επίπεδα σε καρδιαγγειακά νοσήματα. Το κρασί προστατεύει την καρδιά αναστέλλοντας τη σύνθεση μιας άλλης πρωτεΐνης, της ενδοθηλίνης 1, η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία αθηρωματικών πλακών στα αγγεία.
Τελευταίες μελέτες υποστηρίζουν ότι το κρασί βοηθάει στην πρόληψη της ουλίτιδας και της περιοδοντίτιδας.
Το κρασί είναι ιδιαίτερα αγαπητό και δημοφιλές για την ευχάριστη γεύση που αφήνει στον ουρανίσκο μας και την ευφορία που δημιουργείται μετά την πόση του. Εκτός όμως από αγαπητό είναι και ιδιαίτερα ωφέλιμο για την υγεία μας, αφού βοηθά στην πρόληψη καρδιαγγειακών και νευρολογικών παθήσεων καθώς επίσης και ορισμένων μορφών καρκίνου. Σύμφωνα με τους κανόνες που διέπουν τη Μεσογειακή Διατροφή, 1-2 ποτήρια κόκκινου κρασιού την ημέρα είναι αρκετά. Αυξημένη κατανάλωση κρασιού εξαιτίας της περιεχόμενης αλκοόλης μπορεί να έχει τοξική δράση σε ορισμένους ιστούς και επίσης οδηγεί σε αύξηση της ημερήσιας ενεργειακής πρόσληψης με επακόλουθο την αύξηση του σωματικού βάρους.
Φοντόρ Χριστίνα, Κλινικός Διαιτολόγος-Διατροφολόγος, Πτυχιούχος Χαροκοπείου Πανεπιστημίου, Καθηγήτρια στα ΚΕΕ Ηλιούπολης - Σταματάκη Αστερία, Διαιτολόγος-Διατροφολόγος, Πτυχιούχος Α.ΤΕ.Ι.Θ., Μ.Sc στη Κλινική Διατροφή, επιστημονικός συνεργάτης του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας
Από το medNutrition
Επιμέλεια: Οινοφίλη
Γιά τα βαρέλια...
Αναφορές για τη χρήση βαρελιών βρίσκουμε στους Ρωμαϊκούς χρόνους και πιο συγκεκριμένα στον Πλίνιο, ο οποίος αναφέρει ότι «... κοντά στις Άλπεις τοποθετούν το κρασί σε ξύλινα δοχεία για να μην παγώσει από το κρύο του χειμώνα». Μια πρώτη εικόνα βαρελιού βρίσκουμε στη στήλη του Τραϊανού, που περιγράφει την προετοιμασία της εκστρατείας του κατά των Δακών (101-107 μ.χ.). Τον 3ο αιώνα μ.Χ. βρίσκουμε σε μάρμαρο σκαλισμένη την εικόνα πλοίου που μεταφέρει βαρέλια.
Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την εγκατάλειψη της αμπελοκαλλιέργειας, σταματά και η χρήση των βαρελιών για να ανακάμψει την περίοδο του Βυζαντίου (τα δοχεία μεταφοράς κρασιού ονομάζονταν βίκος ή βίκιν, πίθοι ή πιθάρια, κουρούπια ή κουπιά). Η εκτεταμένη χρήση των βαρελιών συνεχίζεται κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, μιας και την εποχή αυτή το εμπόριο διατηρήθηκε αλλά και αυξήθηκε, βοηθώντας έτσι στη διατήρηση της τέχνης κατασκευής των βαρελιών. Την εποχή της τουρκοκρατίας η αμπελοκαλλιέργεια φθίνει και μαζί της φθίνει και η κατασκευή των βαρελιών, για να ανακάμψει με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους.
Οι βαρελάδες υπήρξαν ένα διαδομένο επάγγελμα κατά την προπολεμική περίοδο (στην Κρήτη και πιο συγκεκριμένα στο Ηράκλειο υπήρχαν γύρω στους 50), μιας και το ξύλο ήταν ένα εύπλαστο υλικό και πιο εύκολο να βρεθεί. Η χρήση του δεν περιοριζόταν μόνο στο κρασί, αλλά το χρησιμοποιούσαν ως μέσο αποθήκευσης και μεταφοράς λαδιού, τυριού, κρασιού, τσίπουρου, αλλά και νερού (τσότρες).
Το βαρέλι της δικής μου κάβας
Τα βαρέλια κατασκευάζονται από ξύλα δρυός, οξιάς και καστανιάς με τα δρύινα να κατέχουν την πρώτη θέση. Αν όμως μιλάμε για λευκά κρασιά, καλύτερα να αποφύγουμε βαρέλια από καστανιά, γιατί το ξύλο του μεταφέρει 
χρωστικές ουσίες που αλλοιώνουν το χρώμα του κρασιού.
Ένα μεταχειρισμένο βαρέλι, θα πρέπει να πλυθεί με καυτό νερό και ειδικό απολυμαντικό. Στην περίπτωση των βαρελιών δεν ισχύει το όσο παλιότερο, τόσο καλύτερο. Το βαρέλι το οποίο θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να είναι μέχρι 4 ετών, σε άριστη κατάσταση, στεγανό και χωρίς ραγίσματα.
Αφού πλυθεί, θα πρέπει να στραγγίξει για να μη μουχλιάσει το ξύλο και μεταφερθεί η μυρωδιά στο κρασί. Θα πρέπει να αποφεύγουμε τη χρήση βαρελιού από ουίσκι, γιατί το άρωμα του θα διαβρώσει το κρασί.
Ένα καινούργιο βαρέλι θα πρέπει και αυτό να πλυθεί πριν τη χρήση, για να σφίξουν τα στεφάνια του και να δέσουν καλά.
Τέλος, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε το φελλό, ο οποίος θα σφραγίσει το βαρέλι στο τέλος της ζύμωσης, για να προστατευθεί το κρασί από το μεγαλύτερο εχθρό του, το οξυγόνο.
Από το Site "Περί Οίνου"
Επιμέλεια: Γευσιγνώστης
Στην υγειά σας....
Το House of Wine είναι το σπίτι του κρασιού στο Ελληνικό internet, η "ηλεκτρονική" σας κάβα. Μαζί θα ταξιδέψουμε στον υπέροχο κόσμο του κρασιού, θα ανακαλύψουμε νέες γεύσεις, θα απολαύσουμε το κρασί με ιδιαίτερες συνταγές και θα σας βοηθήσουμε να αποκτήσετε τις απαραίτητες γνώσεις για να επιλέγετε πάντα ότι πιο ταιριαστό για ένα σημαντικό γεύμα, γιά το Κυριακάτικο φαγητό, γιά ένα δείπνο με φίλους, αλλά κυρίως γιά την καθημερινή σας απόλαυση...
Μαζί θα δημιουργήσουμε το τέλειο καλάθι για δώρο με κρασί ή άλλα ποτά και εμείς θα φροντίσουμε το δώρο σας να είναι στον προορισμό του στην ώρα του, θα φροντίσουμε το μήνυμά σας να φτάσει δυνατό και εντυπωσιακό!
Σήμερα θα δώσουμε σε εσάς, τον φίλο του κρασιού μιά υπόσχεση: Οτι θα είμαστε πάντα κοντά σας, 24 ώρες το 24ωρο, γιά ότι έχει σχέση με το κρασί, άμεσα ή έμμεσα... φίλος, βοηθός, αρωγός σε μιά αναζήτηση γιά το καλό, ποιοτοικό ελληνικό ή ξένο κρασί, που ποτέ δεν έχει τέλος..
Και είμαστε σίγουροι ότι αύριο, η εμπειρία σας από τη συνεργασία μας θα δικαιώσει αυτή την υπόσχεση.
"Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου" έγραψε στους ψαλμούς του ο Δαβίδ... μιά διαχρονική αλήθεια που το Σπίτι του Κρασιού θα φέρει σύντομα κοντά σας...
Οι συντάκτες του Ιστολογίου
